خدایا! وقتی دل گرفته و غم دارم، وقتی دوستان دشمنند، وقتی حس ها بی احساس شدند، وقتی دل ها سنگ شدند...
وقتی سوختن تنها علاجش ساختن است، وقتی دوست داشتن تنها علاجش از یاد بردن است، وقتی عاشق شدن تنها علاجش جداییست...
وقتی در همه ی راهها چاهی نهفته است، وقتی آسمان بالای سرم ابرهای سیاه فراگرفته، وقتی در انتهای هر جاده به دیوار می رسم...

وقتی دایره ی تقدیر، زمینی شدن فرشته ها و شیطان را به گردش در می آورد، وقتی الهه ی وجودم تنها و دل شکسته الهه ی ناز را می خواند و می گرید.... به چه می توان دل خوش کرد؟ ناامیدانه چشم به تو دوخته ام تا بار دیگر از این ظلمت رهاییم دهی!

نمی دانم چه می خواهم بگویم، غمی در استخوانم می گذارد.
خیال ناشناسی آشنا رنگ، گهی می سوزدم گه می نوازد.
درون سینه ام دردی است خونبار که همچون گریه می گیرد گلویم.
غمی آشفته، دردی گریه آلود، نمی دانم چه می خواهم بگویم.